Het trage leven van een Wijngaardslak

Op school heb ik een geniale Engelse leraar, namelijk Peter X (achternaam wordt niet vermeld voor privacyredenen, maar mensen op school kunnen wel raden over wie ik het heb...). Iedereen op school mag deze leraar, hij heeft echt de meest rare stopwoordjes ever. Een voorbeeld daarvan is de wijngaardslak. Want als iemand namelijk een verhaal op opstel moet schrijven hoor je Peter  altijd zeggen: 'Als je iets niet weet schrijf je maar een mooi verhaal over een wijngaardslak.' Natuurlijk neemt iedereen dit nooit serieus. Maar nu heb ik samen met een vriendin als 'anoniempjes' een verhaal over de wijngaardslak op het bureau van Peter X gedropt. Het is echt een vaag verhaaltje, maar ik wil het graag met jullie delen. Dus hier staat het, ik hoop dat jullie het leuk vinden.

Licht! Ik zie Licht! Voor de eerste keer na mijn winterslaap ben ik mijn huisje uitgeslijmd en lacht een zonnestraaltje me toe. En ik moet zeggen dat het erg aangenaam is om buiten te zijn. Langzaam glij ik op mijn buikje over de grond. Er is nog een hele wijngaard te ontdekken. En je weet wat ze zeggen; ‘Elke reis begint met de eerste glij’. Dus waar zal ik eens beginnen? O ja, zoals ik zei ben ik dus op een wijngaard en ik begin al behoorlijk trek te krijgen. Volgens mij ziet die wijnstok er wel lekker uit.

Langzaam komt de uitgekozen wijnstok steeds dichterbij. Na 10 min geef ik het op; of anders gezegd ik last een pauze in. Dan hoor ik opeens stemmen. Voorzichtig draai ik mijn ogen in de richting van het geluid. Er komt iets aan! Wat het ook is ik moet snel wegwezen! In mijn hoogste versnelling (lees 0,00175 meter per seconde) sprint ik naar mijn doel.  En eindelijk heb ik na veel moeite mijn geliefde eten bereikt. Ik begin met een salade van bladeren, maar die onbekende druiven zien er ook wel aantrekkelijk uit. Voorzichtig neem ik een hapje van dit onbekende voedsel. Het aroma spat uit een in mijn slijmerige mond, het is zo rijk van smaak, het is… het is… te snel voor mij om te volgen. Ik ben namelijk maar een wijngaardslak. Het enige dat ik kan bedenken is dat dit vreemde voedsel goed smaakt, erg goed zelfs! Doordat ik meer eet begin ik me ook steeds vrolijker te voelen. Ik voel me zo eeuh… (dit vele nadenken kost erg veel energie voor een normale wijngaardslak). Ik denk dat ik me zo moe voel. En ik val als een blok in slaap.

Als ik wakker word word ik aangestaard door twee paar reuzenogen. Bij elk paar ogen hoort blijkbaar ook een mond. Dan begint een van de twee monden te praten: ‘Zo monsieur Jean-Pierre, dit is dus een officiele wijngaardslak in een wijngaard?’

Ja, duh, natuurlijk ben ik dat, dat zie je zelf toch ook wel ‘Persoon die door wijnslakken geobserveerd is’. Blijkbaar kan de andere mond ook praten, want er komt geluid uit: ‘Qui,qui monsieur Peter, een wijngaardslak de orginale!’ Dan begint de man die erg is geobserveerd door wijngaardslakken die zo te horen Peter heet weer te praten: ‘Nou ik vind dit er eigenlijk uit zien als een ordinaire huis-tuin-en-keuken–slak.’ ‘Maar monsieur u had toch een wijngaardslak nodig voor uw onderzoek?’ ‘Ja, ja dat klopt. Maar ik noem het liever operatie-onderzoek-een-wijngaardslak-in-een-wijngaard ’ ‘Eeeh, d’accord, maar wat gaan we nu doen?’ ‘Laten we hem onderzoeken in ons lab’. Langzaam nemen ze me mee en lopen naar een gebouw. Voordat ik besef wat er gebeurd word ik meegeslijmd. Wat? Onderzoeken? Wat houd dat in ? Wordt er tegenwoordig niet meer naar mijn mening gevraagt?

Een tijdje later komen we aan bij een saai gebouw wat kennelijk een laberatorium is. Uit alle macht schreeuw ik: Ik wil hier niet naar binnen! Breng me terug naar mijn heerlijke wijngaard! Maar natuurlijk verstaan deze mensen geen slakkentaal. Binnen is het kil en ik word in een kooitje geslijmd. Nee, ik wil nog niet dood, ik mis mijn onbekende voedsel. Dan word ik overgeplaatst naar een vaag voorwerp. Ik probeer vooruit te komen maar het lukt niet, ik voel me net een hamster in een hamsterrad. O, wacht misschien is het een rad. Dit is allemaal zo nieuw en zo eng voor mij. Snel (voor een slak) kruip ik terug in mijn huisje. Maar jammer genoeg kan ik niet lang rusten. Een grote hand pakt mijn huisje op, als ik mijn huisje weer uit kom kijk ik recht in het oog van Peter. Ik schrik me rot!

Dan zegt Peter de wijngaardslaklover opeens: ‘Yes, deze slak is perfect, zet het water maar aan en snij de groenten. Let’s go!’ Dan hoor ik op de achtergrond de fransman weer praten: ‘Maar monsieur weet u wel hoe u escarots moet bereiden?’ ‘Nee, maar dat maakt niet uit. Mijn onderzoek is beindigd en ik heb trek. Ik wil nú wat eten.’ Ja eten dat is wel een goed idee Petertje, geef mij maar wat heerlijke sla. Of wacht… (hersens van de slak kraken) of gaat dit over mij? Help, mammie ik zit opgesloten met kanibalen! Whoaaaaa!!!

Dan grijpt de hand wat broccolie en mijn huisje wordt verwelkomt met broccolie. Kijk, ik houd van knus, maar dit is toch net iets té knus. Wat gaan ze nu doen? Angstig kijk ik om mijn heen, dan zie ik voor mijn ogen een gigantische pan kokend water staan, moet ik daar in? Voordat alles binnendringt wordt ik al opgepakt en in het water gelegd.

Opzich voelt het water heerlijk warm aan. Dan komt er ineens een douche van cognac. Hèè deze smaak ken ik, het smaakt naar de onbekende vruchten uit de wijngaard! Dan hoor ik Peter’s stem weer: ‘De soep is klaar!’ Onder mij verschijnt een soort schep die me uit het lekkere water haalt. Nee dit voelt niet goed zet me terug! Maar niemand hoort mij. Ik wordt op een ijskoud bord gelegd en Peter gaat tegenover mij zitten! Peter zegt: ‘Ahh’ hij rekt zich uit. ‘Na een dagje hard onderzoek doen over de wijngaardslak heb ik wel een bordje wijngaardslakkensoep verdiend.’ Ik word op een stalen voorwerp gelepeld en opgetild. Wat gaat er nu weer gebeuren? Dan opent de mond van Peter zich. En dan wordt het allemaal plotseling duidelijk, maar het is te laat…

Kraaaaak…. Spletsjh

Dit was het dramatische einde van de wijngaardslak uit de wijngaard